Consumptie. Al 70 jaar een "vakantiesmaak", hoe de Tropeziaanse taart de wereld wil veroveren.

"Tarte Tropézienne is 1.000 keer geïmiteerd, maar nooit geëvenaard, net als ik": gepopulariseerd door Brigitte Bardot en uitgegroeid tot hét dessert voor feestdagen aan de Côte d'Azur. Tarte Tropézienne viert dit jaar haar 70-jarig jubileum met de ambitie om de wereld te veroveren.

Dit briochebroodje, bestrooid met suikerkorrels en gevuld met een royale laag room, is geïnspireerd op het recept van een Poolse grootmoeder. Het ontstond in de jaren 1950 uit de jeugdherinneringen en creativiteit van Alexandre Micka, een Poolse banketbakker die in 1945 naar Frankrijk kwam.

In juli 1955 gaf hij deze taart een ereplaats bij de opening van zijn bakkerij-banketbakkerij in Saint-Tropez, dat toen nog slechts een vissersdorp was dat door een handvol kunstenaars werd gewaardeerd. Maar het voorjaar daarop kwam Roger Vadim erheen om _En God schiep de Vrouw_ te filmen, en Brigitte Bardot raakte helemaal in de ban van de taart, die op zijn aanraden "Tropezienne" werd. "Ik vond een unieke, heerlijke, lichte taart met een "christelijke, smeulende" ondertoon die ik het hele team liet proeven," vertelt ze op de officiële website van de fabrikant. "Het was een stormloop in de bakkerij-banketbakkerij. Iedereen wilde de taart die nog niet "Tropezienne-taart" was gedoopt. In dat beroemde jaar, waarin "God de vrouw schiep", creëerde hij ook de "Tropezienne-taart", waarvan ik natuurlijk de gelukkige peettante ben!"

Voor de tienduizenden mensen die elke zomerdag massaal naar de jachten en luxe boetieks in het oude dorp trekken, is de tarte tropézienne een betaalbaar genot gebleven. Op de Place des Lices is de winkel altijd vol. "Onze klanten zitten niet op de jachten. Onze klanten zijn degenen die de jachten komen bekijken", aldus Albert Dufrêne, die de zaak in 1985 overnam. "Het is een taart die je kunt eten tijdens een wandeling door de stad of op het strand. Het smaakt naar vakantie."

Alexandre Micka, door zijn voormalige collega's omschreven als een man met een grote vindingrijkheid en vrijgevigheid, had zijn taart gepatenteerd en het handelsmerk geregistreerd, maar hij heeft nooit geprobeerd zijn taart buiten Saint-Tropez uit te breiden.

In 1985 telde La tarte tropézienne ongeveer tien werknemers en drie boetieks. Tegenwoordig heeft het bedrijf tot 250 medewerkers per seizoen en 31 boetieks aan de Côte d'Azur, met een jaaromzet van meer dan 20 miljoen euro.

De taarten worden 's nachts geproduceerd in een modern laboratorium in Cogolin, op 10 km van Saint-Tropez, en vervolgens verkocht in boetieks of verzonden naar heel Frankrijk. En al snel volgde: Sacha Dufrêne, de zoon van Albert, tekende begin juni een partnerschap om drie franchisewinkels in Koeweit te openen, waarvan de eerste eind dit jaar opengaat.

Ter ere van het ^70-jarig jubileum, dat donderdag in Saint-Tropez met groots vertoon werd gevierd met een gigantische taart met een diameter van 2,5 meter, presenteerde het bedrijf een ijsje: één enkele smaak, nog steeds gemaakt van de beroemde room van Tropézienne.

Een mix van banketbakkersroom en botercrème, "dat is wat het product echt zijn charme geeft", legt Bastien Soler, de patissier, uit, die het geheim van het recept angstvallig bewaart. Volgens Var-Matin zal het in eerste instantie alleen in vier winkels te koop zijn (in Saint-Tropez, Sainte-Maxime en Grimaud).

De faam van de taart heeft hem tot Frans erfgoed gemaakt, samen met de Bordeaux cannelé of de Bretonse kouign-amann. Veel banketbakkers hebben hun eigen recepten ontwikkeld. Maar aangezien het handelsmerk "tarte tropézienne" bijna overal ter wereld geregistreerd is, wordt het vaak onder de naam "tropézienne" aangetroffen.